πίβουλος

-η, -ο, Ν

1. (στον Ερωτόκρ.) δόλιος, επίβουλος, πανούργος, απατεώνας («πίβουλο κοπέλλι»)

2. (το ουδ. στον πληθ. ως επίρρ.) πίβουλα

δόλια, με δόλο, με πανουργιά («όσ' ώρα τούτα η Αρετή πίβουλ' αναθιβάνει»).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ἐπίβουλος με σίγηση τού αρκτικού άτονου ε-].